Onder de schilders valt het nog wel mee, is mijn ervaring. Maar in een andere tak van de bouw waar ik mee van doen heb lopen mensen met stoom uit de oren. Bellen niet terug, reageren niet meer op mail. En als ze dat doen is het om te zeggen dat ze geen tijd hebben, of over drie weken pas. Want deadlines. Altijd meervoud: deadlines. Het maakt mijn werk lastig, want ik heb regelmatig drie deadlines in één week. Maar het lijkt me ook niet prettig werken voor die mensen.
Eigenlijk is het druk hebben goed. Niets vervelender dan zitten wachten bij de telefoon of met folders van je bedrijf langs de deuren lopen. Maar ‘nee’ zeggen is ook een kunst. Die maar weinig mensen beheersen. Grappig is wel, is mijn ervaring, dat juist de betere directeur-eigenaren altijd wel een gaatje weten te vinden. Het middenmanagement komt om in de stress, de directeur kan wel tijd vrij maken voor jureringswerk, een congres, een overleg. En dat laatste hoort ook zo: tijd vrijmaken voor zaken die óók belangrijk zijn, ook al hangen ze niet direct samen met klanten bedienen, meters maken, opleveren.
We gaan een miljoen huizen erbij bouwen. En wat er staat gaan we renoveren en moet in ieder geval op niveau onderhouden worden. Het zal, kortom, nog wel een tijdje druk blijven voor bedrijven die iets kunnen en iets maken. Té druk? Dat hangt van jezelf af. Ik ben er zelf ook niet goed in, hoor! Als je energie van je werk krijgt ga je ervoor en let je niet op de klok. Maar daar zijn grenzen aan. Bij iedereen liggen die weer anders. Ik beveel aan om die grenzen op te zoeken, want lekker jezelf uitdagen. Maar om ze tegelijk ook te bewaken en niet te overschrijden. Want daar heeft niemand wat aan.