Een Belgisch huis

Het was mij niet opgevallen maar de timmerman die op de plaats van de garagedeuren een raam pui voor het nieuwe kantoor moest maken omschreef het zo. Hij had kennelijk wel eens in België gewerkt want anders had hij het ook niet geweten. Bij nadere beschouwing kan hij nog gelijk hebben ook want de architectuur en de constructie wijkt af van wat ik dagelijks tegenkom. Maar verwacht nu geen Belgenmop.

Het vrijstaande huis is een van de vele in de wijk Hanevoet aan de rand van Eindhoven die in de jaren zeventig uit de grond gestampt zijn. Ook deze wijk is gebouwd volgens een wereldwijd omarmt stramien; centraal gelegen sociale huurwoningen omringt door vrijstaande koopwoningen. Een ander kenmerk van de jaren zeventig bouwstijl is dat je het zo gek nog niet kon bedenken als er maar een architect was die het kon tekenen en een aannemer die het wilde bouwen.

Aan allebei was in die tijd geen gebrek en als je dan een aantal huizen in die wijk in het onderhoud hebt kom je een merkwaardige mengelmoes van bouwstijlen tegen. Ik beperk me even tot dit bouwwerk. 

In de lange, flauwe bocht van de doorgaande weg staan een zevental vrijstaande huizen nogal schuin ten opzichte van de straat. Dat kan een kadastrale oorzaak hebben maar handig is het niet. Dit huis bijvoorbeeld, heeft een zijgevel die direct grenst aan de tuin van de buurvrouw. (ik ken haar want bij haar heb ik al eens – en ook voor de laatste keer – geschilderd) Om het boeiboord van de daklijst te schilderen moet ik wel in haar tuin zijn. Mevrouw is van het type die je bij de rijdende rechter geregeld tegenkomt omdat ze met iedereen bonje heeft. Ze heeft waarschijnlijk een off-day want ze legt me geen strobreed in de weg.

Door de timmerman opmerkzaam gemaakt zie ik nu ineens de opvallende gevelindeling. Grote vlakken metselwerk met alleen in de hoeken ramen. Verborgen achter overvloedig groen valt het niet op maar na het nodige snoeiwerk, ten faveure van de schilder, sta je even verbaast te kijken.

Als schilder let je niet zo op vorm van ramen en deuren en hang- en sluitwerk maar sinds deze week weet ik beter. Nogmaals, het is geen Belgenmop maar eerder een valstrik. In de sponningen van de raam- en deurkozijnen zit namelijk heimelijk verborgen een rubber stripje dat tocht moet tegengaan en met een omzichtigheid moet worden behandeld alsof je de Glazen Koets aan het schilderen bent. En dat zie je pas als je het werk al hebt aangenomen.

Een gebarsten isolatieruit vervangen hoort bij het werk van de schilder maar je staat raar te kijken als in plaats van celband een gleufje in de kozijnen en glaslatten is gefreesd om de kit in aan te brengen.

Ga je dan toch op details gaat letten zie je de vier subtiele maar veel te gammele scharnieren waarmee de buitendeuren zijn opgehangen. Zolang je er niet aankomt gebeurt er niks maar waag het niet om zo’n deur uit zijn hengsels te lichten om het klemmen na het uithangen weg te schaven want je krijgt hem nooit meer op z’n plek.

En kom je dan uiteindelijk aan schilderen toe, krijg je te maken met de eerste generatie watergedragen verf die als elastieken kauwgummie aan je krabber of schuurmachine blijft plakken. 

Maar daar is dan weer niets Belgisch aan.