Stel u hebt een kwaliteitsbedrijf met veel particuliere klanten. De zaken
gaan goed, u hebt personeel nodig, maar dat is niet makkelijk te vinden. Dan
meldt zich een jongeman, jaar of zeventien, waar wat mee is…
Op het oog is het een sterke kerel en qua oogopslag vertrouwt u het wel. Maar deze mijnheer heeft geen enkele opleiding afgemaakt, draagt een oor- en een neusring en uit zijn verhaal leidt u af dat hij met het maatschappelijk werk in aanraking is gekomen en aan wat trajecten is begonnen… het is allemaal een beetje vaag.
De jongeman zegt wel dat-ie heel graag wil schilderen, dat-ie dat al vaak voor vrienden gedaan heeft en dat hij het erg leuk vindt om te doen.
Wat doet u? Waar ligt de grens? ‘Als ze maar gemotiveerde zijn, dan maak ik er wel wat van’ of: ‘Ik stel mijn klanten niet bloot aan een risico’?
Ik ken een bedrijf dat geen sollicitanten met oorringen tolereert. Ik ken ook bedrijven waar ex-gedetineerden werken. Je hebt het tegenwoordig niet voor het kiezen, tenslotte…