Wie mij een beetje kent weet dat de ‘beter gesitueerden’ niet mijn favoriete opdrachtgevers zijn. Hun vaak ietwat wereldvreemdheid in het gewone dagelijkse leven is daar een belangrijke oorzaak van. Het lijkt er soms op dat een meer dan royale dosis ‘slappe was’ aandoeningen kan veroorzaken aan het cognitieve vermogen. Afgelopen weekend mocht ik dit persoonlijke maar hardnekkige vooroordeel op zijn merites testen.
De uitnodiging kwam per mail en dat is niet verwonderlijk want ik had hun vorige huis ook geschilderd. Henk en Myra zijn per slot reuze aardige mensen en daar moeten ook mijn vooroordelen voor wijken. Zakelijk gezien is het hen kennelijk voor de wind gegaan want de nieuwe deurbel bevindt zich op enige afstand van de voordeur.
Van een vrijstaande woning aan de rand van een wijk in een dorpsgemeenschap naar een kapitale villa op een, geschat, acht hectare groot perceel met inpandig zwembad en een oprijlaan van pak hem beet tweehonderd meter. Dat is niet bepaald een doorsnee carrièr- switch en dus druk ik razend benieuwd op het knopje onder het cameraoogje op de linker pilaar van de op afstand bedienbare toegangspoort. “Dag Bas’, hoor ik haar stem uit het speakertje, ‘kom maar verder’.
Met de map met blanco opmeetstaten onder mijn arm en de lasermeter in jaszak word ik bij de voordeur verwelkomd. Ik heb haar elf jaar niet meer gezien en op een paar kleine leeftijdssporen na is ze geen spat veranderd.
De entreehal heeft diep-rode wanden, de kristallen kroonluchter fonkelt feeëriek en op een sidetable kringelen lichtjes rond lila-paars gedrapeerde blaadjes. Mijn jas verdwijnt achter eikenhouten deuren en via de woonkamer lopen we door naar de royale keuken. Twee puberzonen liggen languit voor de TV en de plichtmatige kennismaking verandert niets aan hun houding.
In de keuken hebben we een weet-je-nog gesprek en als ik de suiker door mijn kopje koffie roer komt haar man binnen met een entree zoals alleen doorwrochte zakenmannen kunnen: in een oogwenk zet hij de situatie naar zijn hand. Vriendelijk maar zelfbewust krijg ik een hand van de rijzige gestalte die nu nog iets langer lijkt dan in mijn geheugen.
Na een korte kennismaking krijg ik een rondleiding wat betreft hun schilderwensen. We beginnen met de deuren in het zwembad. Daarna lopen we weer terug via keuken en woonkamer, een trap op naar de gang van de privé vertrekken. Maar niet voordat de jongste zoon het op de grond omgevallen, lege flesje frisdrank naar de keuken moet brengen.
Aan het einde van een acht meter lange gang komen we in hun slaapkamer en op dat moment realiseer ik me weer dat een schilder ook vertrouwd moet worden.
Myra is een natuurlijke schoonheid die zich nergens voor hoeft te schamen en dat doet ze dan ook niet aan de hand van de artistieke zwart-wit foto’s aan de wanden. De veel geroemde vrouwelijke rondingen worden smaakvol belicht en zijn niet beperkt tot een foto of drie.
Mijn zakelijk instinct heeft precies anderhalve nanoseconde nodig om het gesprek op de scheuren tussen plafond en wanden te brengen waardoor ik de situatie kan inventariseren.
Slaapkamer, gang en trappenhal moeten geschilderd worden en ik krijg alle gelegenheid om zonder afleiding mijn opmeetstaten in te vullen. Al schrijvende kom ik weer in de entreehal en vanuit zijn kantoor hoor ik: ‘Ik hoef geen bon hoor’.
Mijn vooroordelen worden in alle hevigheid weer aangewakkerd als zelfs die zes procent btw hier nog ontdoken moeten worden. Om de onderhandelingen niet meteen vast te laten lopen krijg ik te toevoeging: ‘doe maar iets creatiefs’.
Nou, da’s geen probleem. Bij wijze van winterschilderactie betaal ik die zes procent btw uit eigen zak. En bij contante betaling hebben we het nergens meer over.
Hij blij, ik blij.
En die factuur wordt netjes geboekt. Met misschien iets minder winst maar zeker zonder problemen.
Je eerste blog in dit nieuwe jaar heeft mij toch weer even laten glimlachen.
Je komt als schilder inderdaad heel dicht bij de privacy van een opdrachtgever, hier goed mee omgaan is een must.