Mocht ik ooit gedacht hebben dat ik ze nou wel allemaal gehad zou hebben, de opdrachtgevers-met-een-afwijking, dan zou ik echt verast zijn geweest. Met het klimmen der jaren kijk ik nergens meer van op maar dit had ik nog niet meegemaakt. Een doodgewone tweekapper. Een beetje verwaarloosde voortuin maar toch dertien-in-een-dozijn. De voordeur gaat open en ik betreed een woning waar de chaos tot norm verheven is.
Tijdens het offerte gesprek was het al een sjofele bende maar wat ik nu aanschouw tart elke verbeelding. De afgelopen twee dagen heb ik geprobeerd een lijstje samen te stellen maar ik zou de lezer tot vervelens toe vermoeid hebben. Drie A-4’tjes zou ik met gemak hebben kunnen vullen.
Het gezin in kwestie behoort bepaald niet tot de probleem gevallen. Papa en mama hebben allebei een medisch universitaire opleiding genoten en hun vier kinderen doen het ook niet bepaald slecht. De oudste dochter studeert psychologie in Tilburg, de één na oudste, een zoon ‘doet ’VWO’, de derde zoon heeft groep vier van de basisschool maar overgeslagen want te saai (!) en de jongste debbert daar vrolijk tussendoor.
Papa blijkt bedrijfsarts te zijn en mama schrijft medische cursussen op haar notebook om ziekenhuis personeel bij de les te houden. Zij is, als zovelen, zzp’er en kan lekker thuis werken. Maar dan alleen achter haar notebook. Ik was ook lichtelijk verbaasd toen ik dat allemaal vernam.
Mijn opdracht is alle binnendeuren nu in een en dezelfde kleur (9001) verf en glansgraad (satijn) te schilderen en alle kanariegele wanden van de trappenhal, de woonkamer en de keuken van een bijpassende kleur (1/2 recept 9001) te voorzien.
Een beetje schilder draait daar zijn hand niet voor om en elk huis heeft wel wat maar zoals gezegd, je hebt altijd baas-boven-baas.
Ik beperk mij, in willekeurige volgorde, tot een aantal opmerkelijke zaken waar ieder ander letterlijk over zou struikelen.
De vloeren bijvoorbeeld. In vrijwel elk huis zijn die ervoor om over te lopen, meubels te plaatsen en in ieder geval om je een beetje vrij door het huis te bewegen. Dat had je gedacht. In dit huis zijn ze, van de zolder tot de entreehal gepromoveerd tot kledingkast. Werkelijk overal liggen stapels T-shirts, truien, schoenen en wat een mens allemaal niet meer kan aantrekken.
Wat gewoonlijk in mappen wordt opgeborgen ligt her en der op dressoirs, eet- en keukentafels of in stapeltjes op de grond.
Van wat er op het aanrechtblad én de keukentafel ligt zou je zonder al te veel moeite kunnen determineren wat er de afgelopen dagen is gegeten. Maar ook het huiswerk, de spelletjes en de verzamelwoede waar de jongste twee zich dagelijks mee bezig houden.
De Golden Retriever ligt of in de bench in de woonkamer of zij banjert overal tussendoor maar hoe dan ook, bij elk geluid dat haar vreemd is blaft-piept zij op luide toon of de grootste ramp aanstaande is. Ik ben vreemd dus is het de hele dag door een geblaf van jewelste.
Het museum waardige Nespresso apparaat mag / moet ik zelf leren bedienen. Dat kost wat moeite want zelf drinkt mama geen koffie maar de cupjes, de suiker en het pakje melk staan wel klaar op het aanrecht. Het kopje (oversized mok in dit geval met Mickey Mouse oortjes) en het lepeltje mag ik zelf uit een van de keukenkastjes opgraven. Brabantse gemoedelijkheid vertaalt in help-your-self.
Als schilder heb je wel eens een stofzuiger nodig en met de aanwijzing: ‘op onze slaapkamer’ begin ik een kortstondige zoektocht. Na vijf minuten ontdek ik het ding fantastisch weggestopt tussen een kast en een muur. Voor de kleinere hulpstukken moet ik echter in de badkamer zijn en ontdek ze tussen handdoeken in een gammel rekje.
De ontbrekende plinten van de overloop ontdek ik tussen gigantische bergen speelgoed op een van de kinderkamers en omdat ik de kwaadste niet ben plak ik die maar vast. Ik houd van afwerken, nietwaar?
Papa doet zijn best en ontruimt elke etage waar ik moet zijn en doet dat grondig. De bergen kleding verhuizen naar een zolderkamer en de wasmachine en de droger worden van de muur geschoven. Nadeeltje van deze noeste arbeid was alleen de middernachtelijke overstroming door de trappenhal want de afvoer van de wasmachine zat niet op de juiste plek… De Golden Retriever blafte het hele huis wakker dus de schade bleef beperkt.
In ogenschijnlijk schril contrast met het eerder beschrevene zijn het ontzettend aardige mensen. In twee dagen tijd ben ik al kind-aan-huis. Voor de jongste twee ben ik eerder een vriendje dan een indringer, ik krijg de sleutels van het domicilie en wordt overweldigd door hun vertrouwen.
En o ja, waarom dan de foto van de wenteltrap?
Dit is de enige plek in het huis waar geen rommel ligt…
Heerlijk! Zo herkenbaar.