En toen ging de bel

Jaarlijks komen gemiddeld tachtig tot honderd werknemers aan het einde van de dag niet meer thuis omdat ze slachtoffer zijn geworden van een dodelijk arbeidsongeval. In de schildersbranche is een val van hoogte meestal de doodsoorzaak. Als we in de krant weer eens over een dergelijk dodelijk ongeluk lezen, is dat vaak eerst even schrikken, waarna we vervolgens weer tot de orde van de dag over gaan. Maar voor de nabestaanden begint een nachtmerrie. Laura Brugmans heeft hier een indringend boek over geschreven, dat ik iedereen kan aanraden.

Brugmans beschrijft in haar boek ‘En toen ging de bel’ haar ervaringen rondom het dodelijke arbeidsongeval van haar echtgenoot in 2012. Hij belandde onder 600 kilo zware rollen papier in de Rotterdamse haven. Openhartig vertelt ze over het ongeloof, het verdriet, de boosheid, de rouw, de eenzaamheid en het vele geregel. Hoe ga je door, als je wereld op zijn kop staat?

Een citaat uit het boek: Halfelf ’s avonds. De bel gaat. Vanaf de bank kijk ik de donkere gang in naar de voordeur. Ik was laat thuis vandaag en ik zit net met een wijntje voor de tv. We hadden in de kapsalon een trainingsavond. Ik doe het licht aan en open de deur op een kier. Politie! “Bent u mevrouw Brugmans?”

Ze deelt met dit boek haar persoonlijke verhaal om meer aandacht te vragen voor slachtoffers en nabestaanden van dodelijke bedrijfsongevallen. Bovendien wil ze de aandacht voor veiligheid op de werkvloer stimuleren en vergroten. Want jaarlijks komen er in Nederland zo’n tachtig tot honderd mensen om door een ongeval op het werk. (Ter vergelijking: in 2013 kwamen 570 mensen om in het verkeer.)

Arbeidsinspectie

Indringend beschrijft Brugmans ook de juridische nasleep van het ongeval. Plotseling zijn naast het rouwproces ook de arbeidsinspectie, de officier van justitie en letselschadeadvocaten in haar leven. “Ik wil met dit boek betekenis geven aan wat me is overkomen´, zegt de schrijfster. “Over achterblijven na zelfdoding of een ziekte bestaan veel boeken, maar ik kende geen persoonlijk verhaal over de impact van een arbeidsongeval. Vaak ontstaan deze ongevallen door een te hoge werkdruk, te weinig communicatie en onveilige situaties op de werkvloer. Mijn man heeft bijvoorbeeld regelmatig aan de bel getrokken over onveilige situaties. Zelfs nog vlak voor zijn overlijden.”

Om haar verhaal in een breder perspectief te plaatsen heeft Laura Brugmans de moeder van een ander slachtoffer van een arbeidsongeval geïnterviewd – toevallig ook in de haven. Ook doen twee deskundigen hun verhaal. Zo vertelt Henk Wimmenhove, teamleider bij de arbeidsinspectie, over hoe het ongeval van Laura’s man er bij hem en zijn collega’s heeft ingehakt.

“De confrontatie met de slachtoffers is altijd schokkend en emotioneel. Je treft slachtoffers aan die delen van hun lichaam zijn kwijtgeraakt, een dwarslaesie hebben opgelopen of dodelijk zijn verongelukt. De ontmoeting met de nabestaanden is nog moeilijker.”

Eshuis

Wim Eshuis, onderzoeker naar gezond en veilig werken, vertelt dat in Nederland tachtig tot honderd keer per jaar de bel gaat. “De cijfers over het aantal arbeidsongevallen onder werkenden laten zien dat we met een serieus veiligheidsprobleem te maken hebben. Slechts de helft van de Nederlandse bedrijven heeft de veiligheidsrisico’s in kaart gebracht. En als een ongeval is opgetreden wordt in 30 procent van de bedrijven geen enkele maatregel getroffen om herhaling te voorkomen.”

De opbrengst van het boek gaat naar de Stichting Arbeidsongevallen, waarvan Laura Brugmans één van de oprichters is. “Met die stichting willen we slachtoffers van arbeidsongevallen of hun nabestaanden op weg helpen en willen we meer begrip kweken voor de situatie van de slachtoffers en nabestaanden.”