Ergerlijk

Waarschijnlijk is Jan Mulder de enige man die het woord ergerlijk kan uitspreken waarbij je denkt, hé wat grappig. Onontbeerlijk voor het effect is zijn tragikomische, zure blik en zijn, licht vertraagde en met klemtoon uitgesproken stokpaardje; ERGERLIJK. Ik ben gelukkig geen voetbalanalist maar heb desondanks toch nog wat ergernissen. Nee, niet het weer, want dat is als het intrappen van een open deur. Ergerlijk zijn de mensen die je aanbeveelt en er een potje van maken.

Ik ben bij lange na niet de enige die uiterst terughoudend is in het aanbevelen van collega-ondernemers in een andere discipline dan het schildersvak, want ook ik heb mijn neus al vaak genoeg gestoten. Ergerlijk wordt het wanneer je iemand, die je na jaren goed denkt te kennen, toch jou én je opdrachtgever grijze haren bezorgt.

De collega ondernemer in kwestie heeft sinds kort het bedrijf van zijn vader helemaal overgenomen, pa bemoeit zich nergens meer mee en dat is op zich een goede zaak, maar je bent pas een ondernemer als je de haarscheurtjes op tijd weet te herkennen en daar ook iets aan doet.

Ik fronste dan ook lichtelijk mijn wenkbrauwen toen mijn opdrachtgever mij belde of ik iets wist van de planning van deze ondernemer, want op geen enkel telefoontje naar het vaste nummer werd gereageerd. Tijdens dat korte gesprek bleek dat de ondernemer zijn mobiele telefoonnummer angstvallig geheim heeft gehouden. Mijn opdrachtgever, op zijn beurt, was terughoudend om hem te bellen toen ik hem dat nummer wel gaf. Privacy is kennelijk een ingewikkeld ding.

Het was ook helemaal geen haastklus, maar er waren nog meer partijen bij betrokken en dan is afstemming, ook al wijzigt er eens wat, toch handig. Om een lang verhaal kort te houden, na twee maanden soebatten was de datum, 20 juni, eindelijk geprikt en vanmorgen zou dan eindelijk het projectje (twee dagen werk, meer is het niet) van start gaan.

Kom ik op het werk, blijkt de ondernemer al te hebben afgebeld want hij had naar een buienradar gekeken en liet het project voor wat het was en ons met lege handen. De bitumen dakdekker was de enige die zich niet van de wijs liet brengen maar als afwerker moet ik samenwerken met de timmerman (want dat is-ie) en kon dus onverrichter zaken weer naar huis. Om met Jan Mulder te spreken: ergerlijk!

Ik had er nooit een blog aan gewijd ware het niet dat de weersverwachtingen (want zo heten ze toch echt) én de buienradars, kennelijk uit verdediging voor het geval dat het mis mocht gaan, de boel een beetje aandikken. In het kielzog daarvan verschaffen ze de weersafhankelijke ondernemers een makkelijk excuus om elk risicootje uit te sluiten.

Wat ik vermoedde, toen ik maandagochtend naar de lucht keek en de temperatuur voelde, kwam ook uit: de hele werkdag is er in ons dorp nauwelijks een spat regen gevallen.

Als mijn collega dat nou ook had gedaan was de klus al bijna klaar geweest maar mede dankzij de moderne informatie technieken is daar niets van terecht gekomen.

Ergerlijk!