Aanbestedingen hebben in mijn hoofd altijd zo’n beetje de zelfde fasering. Het begint met: Wauw, dit is echt tof werk! Dan krijgen we: Wat is dit veel werk zeg, waarom wilde ik dit ook alweer? Daarna komt: Kan ik dit allemaal wel, tussen al die grote aannemers? Gevolgd door: Hé, we hebben wel echt een scherp plan! Dit komt goed! En tot slot: Nou dit is het, we zien wel waar het toe leidt. Ondertussen weet ik dat het er bij hoort, maar in het begin maakte het me vreselijk onzeker.
Waar het gaat om aanbesteden merk ik een tweedeling; de oude manier van zakendoen: gewoon vaak over de vloer komen, versus de moderne manier van zakendoen: iedereen kan meedoen, zo lang je je zaakjes maar op orde hebt. Een “level playingfield” noemen ze dat in aanbestedingsland. Maar is dat dan wel zo level? Het gemiddelde schildersbedrijf heeft namelijk echt geen communicatieafdeling, of kan zomaar een bureau in de arm nemen om alles er gelikt uit te laten zien.
Aan de andere kant schept het juist kansen om ergens binnen te komen, zonder dat je de juiste contacten nodig hebt of van het juiste geslacht bent (zoals in mijn geval). De oude manier van zakendoen is niet de manier voor mij namelijk. Het sociale aspect van zakendoen is ook belangrijk, maar eerlijkgezegd heb ik gewoon geen tijd voor praatjes pot. Ik overtuig ook liever vanuit de inhoud en het resultaat dat je mij moet hebben, in plaats van gewoon vaak langskomen.
Dan nog even dit: mocht je het eens willen proberen, gewoon doen. Wat heb je te verliezen? Nog een tip: vertrouw op je eigen kracht en zorg ervoor dat je je papierwinkel tijdig op orde hebt. Kan niet missen dan!