Bij het kopje koffie tijdens het binnenschilderwerk bij mijn
opdrachtgevers van deze week kletsen we honderduit. We komen te praten over de
moord op ons dorpsgenootje Melanie. Mijn adem stokt. “Wie, zeg je, heeft
haar….?”
Het moet ongeveer 23 jaar geleden zijn dat mijn toenmalige vriendin met een beer van een jongen van ongeveer 19 jaar de woonkamer binnenkomt. Hij stelt zich voor als Peer Heeze. Hij is een oude schoolmaat van mijn vriendin’s oudste en is, zegt hij, zojuist vrijgekomen. Hij weet zo gauw geen ander adres. Wij stellen niet meteen moeilijke vragen en bieden een kop koffie aan. Hij wil mij ook helpen de twee berkenbomen achter in de tuin te kortwieken. Daarna gaat hij weer weg.
Een paar dagen later lezen we in de krant dat een voortvluchtige een automobiliste in ons dorp heeft gegijzeld en met een aansteker dreigt de LPG tank te laten exploderen. Hij wordt dankzij deze idiote ingeving binnen de kortste keren geboeid afgevoerd. De arrestant blijkt onze bezoeker en kwam helemaal niet vrij maar is niet teruggekeerd van proefverlof.
De jaren verstrijken en op een enkel gerucht na verneem ik geen opzienbarende dingen van de knaap en speelt hij geen enkele rol in mijn dagelijks bewustzijn.
In 2006 staat ons dorp op zijn kop als blijkt dat de 15 jarige Melanie Sijbers op monsterachtige wijze is verkracht en vermoord. Nota bene door de pleegvader van haar hartsvriendin.
Ik ben, na de gewelddadige dood van mijn jongste broer in 1992, niet meer nieuwsgierig naar daders. Ik heb meer begrip voor nabestaanden. Ik weet van de leegheid, de machteloosheid, de woede, de slapeloze nachten, de plotseling ontwijkende blikken, de indringende mededelingen van de politie, de hartverwarmende steunbetuigingen van volslagen onbekenden, de enorme media-aandacht… Weken verstrijken als in een roes.
Tijdens ons geanimeerd gesprek hoor ik ineens de naam van de moordenaar van Melanie. Ik ben weer in mijn oude woonkamer. Ik zie vaag zijn gezicht, zijn postuur, hoe hij koffie drinkt, hoe we met zijn tweeën de takken van de berken zagen…
Vorige week heeft het Gerechtshof het definitieve vonnis uit gesproken. Vijftien jaar cel plus TBS.
Een paar weken geleden nog heb ik een kort gesprek met een folderuitdelende demonstrant tegen de bio-industrie. Wat ik van het onverdoofd castreren van biggen vind. Hij vindt mij aan zijn zijde.
Alhoewel. Eén uitzondering misschien?