‘Ik wilde mijn keukenplafond laten witten. Maar de
schilder wou er niet aan beginnen. Ja, wel als-ie het zelf kon bepalen,
bijvoorbeeld eens een keer als het regende.’ De collega die het me vertelde was
perplex. Welke bakker zeg er nou: ‘Ik kom alleen brood brengen als het
bewolkt is’? Wat een revolutie zou het voor veel schilders zijn als ze de
klant echt centraal zouden stellen.
niet? Een kwestie van de zaak ter plekke aankijken. Toevallig gaat het hier
om drukbezette tweeverdieners met een fiks huis. Dat keukenplafonnetje is het
dus alleszins de moeite waard: Er kan veel meer werk uit voort komen.
belletje zitten wachten ‘mevrouw over een uurtje zijn we bij u’? Ontruimen
ze dan welgemoed de keuken voor je, nadat ze eerst een overheerlijke thermoskan
koffie voor je hebben gezet? Ik denk het niet. Deze mensen leven op planning:
niet alleen wannéér kom je, maar ook hoe láát, en: wanneer ga je weer weg, en:
wat moet ik afdekken, wat kan ik laten staan? Kortom: zo’n
plaffonnetje-van-niets moet je net zo serieus plannen als een woningcomplex, en
je moet de bewoners minstens zo goed voorlichten.
schilderwerk doet er niets toe (zolang de vellen er niet bijhangen, natuurlijk),
evenmin als de prijs (zolang die redelijk is): alles draait om netheid,
betrouwbaarheid en communicatie. Of niet soms?