Achter mijn bedrijfsbus stopt een zilvergrijze bolide met een buitenlands kenteken. Ik ben al een aantal uren aan het werk op een adres in een uithoek van de wijk Woensel in Eindhoven. De oudere heer achter het stuur gebaard mij naar het bijrijders raampje te komen. Die is de weg kwijt, denk ik en loop naar zijn auto.
Met kenmerkend Zwitsers accent vraagt hij in het Duits of ik ook Duits spreek. In mijn beste steenkolen-Duits antwoord ik, ‘ Ja, ich spreche ein bietschen Deutsch’
Meneer is helemaal niet de weg kwijt maar komt net van een ‘Messe’, een beurs en heeft in zijn kofferbak nog wat overtallige cassettes hoogwaardige keukenmessen en omdat hij geen terrorist is en het spul niet in het vliegtuig terug naar Zwitserland kan nemen vraagt hij of ik interesse heb om, voor een schappelijk prijsje zijn spullen te kopen.
Ik hoor de laatste tijd wel meer vreemde verhalen dus deze kan er ook nog wel bij. Nieuwsgierig naar wat hij in de aanbieding heeft opent hij de achterklep. In de kofferbak ontwaar ik, een zevental canvas-achtige cassettes met ritssluiting en een doos waarin met gemak nog een tiental andere zitten.
De keurig gesoigneerde heer, colbertje, stropdas en met licht golvend grijs naar rechts gekamd haar, opent een van de cassettes en ik ontwaar een messenset waarmee je een kleine slagerij kunt beginnen. Met die andere cassettes plus wat er in die doos zit zou je meerdere filialen kunnen openen.
Meneer is op weg naar Schiphol en vraagt of ik niet een kleine bijdrage kan geven om hem van zijn lastige last te verlossen. Ik antwoord dat ik hem best wel wil helpen maar dat ik hem daar niet niet voor ga betalen.
Omstandig vertelt hij dat ie voor wel tienduizend Euro aan messen heeft en een kleine bijdrage voor de diesel terug naar Schiphol is toch niet teveel gevraagd?
Ik bied nog aan om voor twintig Euro hem van zijn handel te verlossen maar hij stelt voor om naar een geldautomaat te rijden voor een iets hoger bedrag.
Op precies dat moment gaan alle alarmsignalen op rood en loop ik naar mijn bus om een fototoestel te pakken. In gedachten oefen ik het zinnetje dat ik, analoog naar Louis van Gaal, tegen hem wil zeggen: “Wissen die was? Ich denke das sie ein Lúgner bist und eine gute auch.” maar nog voor ik mijn toestel in gereedheid heb hoor ik de zilvergrijze bolide wegrijden.
Thuisgekomen vertel ik mijn verhaal en verschrikt wordt gevraagd ‘Je hebt toch niet?’. ‘Moe nie worrie Lief’, antwoord ik, ‘ik ben wel goed maar nog niet helemaal.’
Op mijn notebook google ik vervolgens wat trefwoorden en een lange lijst van hits beantwoordt aan het door mij opgegeven profiel. Het gesoigneerde heerschap dat vanuit zijn kofferbak messen- of pannensets verkoopt heeft al een lang spoor van wel of niet gedupeerden achter gelaten. Op de site opgelicht.nl wordt hij al sinds 2009 beschreven. De zilvergrijze Audi Q5 wordt opvallend vaak genoemd.
Sommige slachtoffers hebben zijn toch kennelijk wisselende auto’s, er zitten ook bestelbussen bij, gefotografeerd maar bij een check op de openbare site ‘Voertuig Gegevens’ van het RDW blijken die kentekenplaten niet overeen te komen met de kleur of het type auto die door hen zijn gefotografeerd.
Deze constatering besluit mij om een melding van mijn ervaring bij de niet spoedeisende dienst van de politie – 0900-8844 – te doen. Je moet even wachten maar als de riedel keuzemogelijkheden is afgelopen krijg je toch een echt mens aan de telefoon.
En ja hoor, ook hier is hij al bekend. Voor wat het waard is laat ik mijn melding officieel geregistreren onder mijn eigen naam, adres en telefoongegevens. Dat hoort kennelijk zo. Alle beetjes helpen, nietwaar?
Maar mocht ik deze bohemian zwerver ooit nog een keer tegenkomen dan sleur ik hem, in ruil voor een enorme pul bier én een diepte interview naar mijn favorite kroeg waaraan de muur boven de lange tafel een bordje hangt:
Stammtisch fúr Jäger, Fisher und andere Lügner.