Maatje

Aramis, Athos, Porthos en Constance hebben een
onbezorgde jeugd. Samen met vijftien leeftijdgenoten dollen ze door hun jeugd
dat het een lieve lust is. De kennelgouvernante heeft samen met moeder de handen
vol en als de opvoeding geslaagd lijkt lonkt de buitenwereld.

 

Een over elkaar buitelende kluwen kleuters komt op me af. Twee zwarte kraaloogjes kijken me nieuwsgierig aan. De rest dendert alweer verder. “Dag Aramis” zeg ik en van schrik rent ie de club achterna. Even later komt hij weer terug en snuffelt voorzichtig aan mijn uitgestoken hand.

 

Psychiater
Thuisgekomen doop ik mijn nieuwe vriend Aras. Korte namen bekken nu eenmaal beter. Ondernemend als hij is heeft hij geen seconde heimwee. Alles is prachtig. De woonkamer, de keuken, de tuin. Hij neemt het allemaal vanzelfsprekend in bezit en markeert het met natuurlijke drang. Na een week dweilen en socialiseren verkennen we de grote buitenwereld. Gelukkig verplaatst hij zijn geldingsdrang daarna buiten het territorium.

 

Het werk moet door en Aras gaat vanaf dan elke dag mee. Puppies zijn ontwapenend en de slimme Aras ontdekt al heel snel hoe hij de moeders en de kinderen uit mijn klandizie kan verleiden met hem een blokje om te gaan.

 

Soms zijn  kinderen bang voor honden. Als oplettende moeders merken dat Aras alleen maar ‘vlinderkusjes’ wil geven en Aras zich laat aaien als een vriendje raken kinderen van hun hondenangst af. Geen betere psychiater dan een puppy die je gezicht likt.

 

Slaap/waak/Jachthond
Afgelopen woensdag ben ik bij Annet Hogenhout, een vrolijke kennis uit mijn studententijd, aan het schilderen en terwijl Aras op hem typerende wijze de bus bewaakt maak ik met haar toestel deze foto

 

Het risico om slapende honden wakker te maken schrikt vooral de klussende, meestal blanke,  buurman af. “Goh, leuk winkeltje heb je daar” zegt zo’n figuur dan en maakt, quasi geïnteresseerd, een praatje. Als ik even later weer bij mijn bus moet zijn ben ik ineens een blik grondverf kwijt.
Maar Aras bij de auto is een voorbehoedmiddel tegen proletarisch winkelen.

 

Zelfs half wakend maakt Aras indruk. Op een dag zijn we bezig in een Probleem Cumulatiewijk. Tegenwoordig Krachtwijk geheten. Zeg maar gewoon hoerenbuurt. Om de hoek komen drie P.I.O’s (pooier in opleiding) druk pratend op ons af lopen. Twintig meter voor onze bus steken ze plotseling over en twintig meter na de bus ineens weer. Aras en ik hebben tranen gelachen.

 

Aras is een scheet maar heeft onwisbare jachtinstincten. Het is woensdagmiddag. Het lievelingskonijn van de dochter des huizes zit niet meer in zijn hok. Zoonlief heeft een briljant idee. Hij maakt Aras los en zegt dat hij moet helpen Flappie zoeken en met al zijn enthousiasme doet ie dat ook maar heeft alleen niet meegekregen dat Flappie als één geheel teruggebracht moet worden…

 

Maar ja, maak dat een Labrador eens wijs.