Nico! Tine!

Het is een leuk stel. Hem noem ik Nico en haar noem ik Tine. Da’s niet helemaal terecht want hij rookt nauwelijks terwijl zij bij wijze van spreken de ene met de andere aansteekt. De afgelopen week heeft ze veel bijgeleerd, want als ik in de woonkamer bezig ben durft ze er nauwelijks een op te steken en kreeg ze toch geen ontwenningsverschijnselen. Dus het kan wel. Maar je lacht je rot. Sta je voor een leuk bedrag die oranje-bruine troep eronder te schilderen; mevrouw rookt toch stug door.

Een enkele keer tref je nog zo’n vrijwel van de buitenwereld geïsoleerde biotoop aan waar de tabaksteer letterlijk van de muren druipt. Het jaren-dertig huis, pal naast het spoor, heeft achter de keuken het toilet en een douchekamertje en een soort hok waar een wasmachine staat. In het aangebouwde schuurtje staat zijn fiets en in de twintig meter diepe tuin is onlangs nog een stevig, veranda-achtig bouwwerk verrezen.

Het schilderen van de woonkamer bestond voornamelijk uit klunen. Bommetje volgepakt met donkerbruine kasten, tafels, een aquarium met honderd liter tropische vissenwater en een bureautje-met-pc waar mevrouw met geen geweld van af te slaan was. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zit ze vast geklonken aan spelletjes.nl en ze zet geen stap buiten de deur. En Nico maar schuiven met de kasten.

Nico en Tine hebben ook twee kleine hondjes en hun nog thuis wonende zoon heeft een stevige Staffordshire met wisselvallig humeur. Voor die laatste categorie heb ik altijd wat handige doggie-candy’s in de auto en in twee dagen had ik hem plat. Neemt niet weg dat het huis bezaaid is met hondenkussens en eet- en drinkbakken waar je dus letterlijk over struikelt. Want de woonkamer voor de schilder uitruimen is praktisch gezien onmogelijk.

Naar moderne maatstaven zijn een rookvrije werkplek en een voor schilderwerk vrij gemaakte omgeving redelijk normale werkomstandigheden maar de vaart der volkeren gaat niet overal even snel. Terwijl vijftig meter verderop hypermoderne treinen over het spoor razen is het achter hun voordeur nog midden jaren vijftig. Je mist bijna het touwtje uit de brievenbus.

Global Paint NOVA 2510

Het verschil tussen die goeie-ouwe-tijd en nu is onder andere de Global Paint Nova 2510 isolerende muurverf. Je kunt uit een heel scala van mogelijkheden kiezen maar omdat naast de oranje-bruine nicotinewanden ook nog eens zwarte schimmelplekken onderaan de spouwmuurwanden zaten leek mij een testje wel op zijn plaats.

Een nieuwe verf die veel belooft moet je meteen in het diepe gooien en de conclusie is kort en helder: schimmel- en vochtplekken verdwijnen na één laag al als sneeuw voor de zon maar nicotineaanslag is toch net iets te gemeen. De ergste bruine aanslag is wel weg maar ook deze verf verkleurt licht okergeel. Voor alle zekerheid had ik ook Porex 2000 in de bus en dat voorstrijkmiddel heeft nergens moeite mee maar dat is wel een extra handeling en kost droogtijd. Geeft niet want het resultaat is heilig.

Dat het resultaat naar tevredenheid was zag ik op zaterdag toen wij alle droge verflagen konden beoordelen en ik als de extra service alle kierende ramen en deuren met een variëteit aan tochtstrippen kon verhelpen. Tijdens het afsluitende bakkie pakte Nico zìjn tablet met de woorden: ‘boter bij de vis, Bas.’

Thuis gekomen pakte ik de mijne en zag dat het factuurbedrag was bijgeschreven.