Wat de Verenigde Schilders zo bijzonder maakte, was de ontstaansgeschiedenis en bedrijfsvorm. Op initiatief van zzp’er en communist Piet van Heerwaarden bundelden in 1964 acht kleine zelfstandige eilander schilders de krachten om gezamenlijk als coöperatie ‘De Verenigde Schilders’ verder te gaan.
Niet alleen uit zakelijk belang, maar vooral uit communistisch idealisme. Met als filosofie ‘allemaal gelijk, evenveel verdienen en geen bazen en ondergeschikten meer’. Zo ontstond het grootste schildersbedrijf op Texel.
Er was destijds genoeg werk, want door de groeiende toeristenstroom vond er veel nieuwbouw plaats. Na verloop van tijd stapten steeds meer eilander schilders in de coöperatie, die op een gegeven moment uit twintig personen bestond. De winst werd hoofdelijk verdeeld naar het aantal gewerkte uren.
Overdag waren de coöperatieleden altijd druk aan het schilderen. ’s Avonds kregen ze vaak nog bijles in schildertechnieken en ’s winters stond steevast een weekcursus in Bergen (NH) op het programma, om bij te scholen. Iedereen was super gemotiveerd.
Ieder coöperatielid leverde wekelijks een bepaald percentage van zijn loon in bij de coöperatie en zo kon De Verenigde Schilders een bedrijfskapitaal opbouwen. Voor sommige aangesloten schilders betekende deze loonafdracht een rib uit hun lijf. Soms was dat reden voor een schilder om uit de coöperatie te stappen, omdat ie dat geld niet kon missen.
Vasteland
In de tachtiger jaren braken de magere jaren aan, omdat er weinig werk meer was. De schilders gingen noodgedwongen op zoek naar een nieuwe markt en kwamen terecht op het vasteland: ze gingen vissersschepen schilderen en waren actief op werven in de Kop van Noord-Holland.
In de jaren negentig trok het schilderwerk op Texel flink aan en kon men daar weer volop aan de slag. Grondlegger Piet van Heerwaarden was toen al met pensioen en moest tandenknarsend toezien dat De Verenigde Schilders van een coöperatie- in een BV-vorm werd veranderd.
Dat druisde volledig in tegen zijn communistische visie, maar anderzijds had hij begrip voor het besluit, dat puur uit belastingtechnisch oogpunt werd genomen. Daarmee verloor De Verenigde Schilders ook haar unieke karakter, maar bleef het een ‘grote speler’ op Texel.
Totdat het vorig jaar opging in schildersbedrijf Ben (een reportage over dit snelgroeiende bedrijf op Texel leest u in het splinternieuwe maartnummer van Eisma’s Schildersblad). Zo kwam er een einde aan een bijzondere onderneming met een verhaal dat te mooi is om het u te onthouden. Bij deze!
