“Hot town, summer in the city.” De ode aan de San Francisco-zomer van 1965
van naamgenoot John Sebastian & the Lovin’ Spoonfull schalt 41 jaar later,
tijdens de hittegolf van 2006, weer uit mijn radio. “Doesn’t seem to be a shadow
in the city.”
De derde week van de hittegolf sleep ik me naar de volgende opdracht. Een studentenhuis. De eigenaar, een kennis, heeft me beloofd de achtertuin vrij te maken van junglebegroeiing, verroeste barbecues, bierkratten en wat studenten al niet meer in de tuin van hun huisbaas na een week hard leren dumpen.
Mijn aanbellen wordt beantwoord met een zinderende stilte. Ik heb de sleutel maar begin vast aan de voorkant. Ladder tegen de voorgevel en ik klauter naar de daklijst.
Na drie sporten kan ik over de lap achter het voorraam naar binnen kijken. De lap is te kort voor het hele raam. In de achterkamer zie ik haar liggen.
Matras op de grond en een dekbed is, met deze temperaturen, vloeken in de kerk. Ze moèt me, met het gekletter van de ladder, gehoord hebben. Ze draait zich zonder gène onrustig om en om. Een vrije blik op de creatie van Eva en de laatste haarmode op heuphoogte. Of beter. De afwezigheid daarvan. Alsof ik het al niet warm genoeg heb.
Ik schilder het raamkozijn tot Olympische kwalificaties.
De Poolse stucadoor, die twee deuren verderop bezig is een winkeltje in tweedehands spullen overeind te houden, is verlegen om een praatje.
“Es ist heiz heute, nicht?” vraagt ie schaapachtig. “Ja, ich hab’s verrekes heiz” klets ik terug.
Ik kijk weer naar binnen en in een oogwenk zie ik een statige zaal. Een kenau in een zwarte toga met wit befje en een gemeen knijpbrilletje op haar kromme neus maakt driftige gebaren in mijn richting. Aan de andere kant van de zaal zitten drie andere streng kijkende toga’s. Naast mij staan twee, in strakblauw, geüniformeerde gorilla’s…
Dan rekt het vriendje van Annabel, die al die tijd half verscholen onder een laken naast haar heeft gelegen, zich uit en kust haar wakker.
Een uurtje later drinken we gedrieën, heel discreet, iets wat vermoedelijk koffie had moeten zijn.
“Je bent in vorm vandaag” fluistert mijn vriendin me ’s avonds in mijn oor terwijl ze aan mijn oorlelletje sabbelt.
“Mmmmmm” zoem ik in haar hals, zo diplomatiek als ik kan.