Het zal de verbeelding zijn maar werken tijdens de bouwvak lijkt net weer even anders dan op gewone werkdagen. De opdrachtgevers die niet ‘on-the-road’ zijn en het prima vinden dat ik nu wel kom verkeren toch in een soort vakantiestemming. Het dagelijkse ritme is ontregeld want de kids hangen de hele dag met hun ‘smart-divices’ op de bank en pa en ma gaan ineens allerlei klusjes doen waar ze op doordeweekse dagen nauwelijks aan toekomen. En de schilder, die wapent zich tegen de regen.
Naar goed gebruik begint de Hollandse bouwvakantie, als ie daar tenminste niet mee doorgaat én eindigt, met moesson-achtige hoosbuien en een beetje schilders creativiteit kan dan geen kwaad. Doorwerkschermen ophangen dus. Het tuintje van Mo en Machiel ligt beschut tussen oude, hoge huizen in een oude woonwijk van Eindhoven. De felle wind kan waaien wat ie wil, het werk blijft droog.
Artists by hart
Een familie doorzon of doorsnee kun je ze bepaald niet noemen. In 2003 heb ik hun woning al eerder geschilderd en ben zodoende redelijk bekend met de familiaire omstandigheden. Machiel is violist bij Het Brabants Orkest, tegenwoordig Filharmonie Van Het Zuiden, een gedwongen samenwerking tussen de beide Brabantse en Limburgse orkesten en Mo is een grafisch en fotografisch kunstenares met exposities door heel Nederland.
Als ik op maandagochtend bij hen aanbel zijn Machiel en hun jongste dochter net terug uit Milaan. Dochterlief heeft ambities in modellenwerk en waar is het vuur het heetst? Precies, daar dus.
Hun andere dochter heeft het ontwerpen van couture in haar vaandel maar is nu even met vakantie van haar opleiding in Antwerpen. Als ik op maandagmorgen de woonkamer betreed liggen Mo en de beide dochters op de bank met notebooks en ipads op schoot nieuwe strategieën te bedenken. Een afgemeten ‘hoi’ is het enige dat de schilder wordt gegund.
Die heerlijke ouwe huizen..
Het zal wel een ingebakken vooroordeel zijn maar ik kom nooit kunstenaars tegen in voorgekauwde rijtjeshuizen. Waar ze zich wel thuis voelen zijn ‘historische’ panden in nauwe straatjes waar je je bus nauwelijks kwijt kunt. Woensel-West heeft er vele en uiteraard wonen zij daar al jaren met veel plezier.
Het tot verwondering brengen van je publiek vergt veel van een kunstenaar. De inspiratie haal je niet voor niets uit het dagelijkse leven maar het excelleren daarin gaat soms ten koste van wat achterstallig onderhoud van eigen huis en haart.
Opdrachtgever Machiel heeft het in de tussentijd zelf nog wel even geprobeerd maar kwam er achter dat er niet veel aan de strijkstok bleef hangen want die heerlijke ouwe huizen hebben toch iets meer onderhoud nodig dan een kwastje verf en een potje 2K van de bouwmarkt.
En uiteraard..
Een jaar of wat geleden hebben een paar mede Europeanen hen aangeboden voor een schappelijk prijsje de boel op te knappen maar wat ze nu precies gedaan hebben werd mij niet duidelijk.
Machiel en Mo kwamen al eerder tot diezelfde conclusie met als gevolg dat ze mijn telefoonnummer weer eens opzochten.
De afspraak, met de oude offerte in mijn hand, verliep nog soepeler dan twaalf jaar geleden en het maken van het nieuwe voorstel, met alle data nog in mijn calculatieprogramma uiteraard idem dito.
Arbeidsrisico’s
Het werken met klimmaterialen is uiteraard niet zonder risico’s maar het grootste gevaar schuilt echter binnenshuis. En die komen dan met name uit onverwachte hoek. Nooit geweten dat het eten van een boterham kan leiden tot een bijna gebroken pols.
Gezeten aan de eettafel in de achterkamer schuif ik mijn stoel een ietsje achterwaarts en ineens kieper ik schuin achterover richting de tuindeuren. In een reflex probeer ik mijn lichaamsgewicht veilig te sturen maar raakt mijn pols bekneld tussen stoel en convectorput. In een fractie van een seconde besluit ik om mij maar helemaal te laten vallen wat resulteert in een schilder met zijn neus op de grond die op zijn rug overgoten wordt door de omgevallen kop koffie.
Verdwaast bevrijd ik mij langzaam uit deze bizarre situatie en de jongste dochter, die hier als enige getuige van is, komt verbaast uit de voorkamer naar mij toegelopen. Met pas achttien lentes pril op de teller weet het schaap niets anders te zeggen dan: ‘Ja, dat gebeurt wel vaker.’
‘Doe daar dan iets aan’, bijt ik haar in een opwelling toe en als ik haar radeloze blik zie heb ik daar meteen spijt van. Papa Machiel zou later op de middag verklaren dat haar opa kort geleden hetzelfde was overkomen en dat het misschien nu wel een goed idee is om een nieuw convectorrooster te maken.
Eind goed al goed
Als ervaringsdeskundige ben ik nooit helemaal zeker van een dergelijke tegeltjeswijsheid. Het is tenslotte pas mijn eerste werkdag bij hen en de volgende week zult u de nieuwsbrief van de Schildersvakkrant, vanwege de bouwvakantie, even moeten missen.
Maar als de week erop geen necrologie van mijn aanwezigheid op dit ondermaanse verschijnt kunt u er zeker van zijn dat ik ook deze klus overleeft heb.
Veel zon, zee, bergen rust en goede zaken!