Maar dat is natuurlijk onzin. Er is niets spannends aan en iedereen heeft een uurloon. Mijn uurloon zit momenteel tussen de vijfenveertig en vijftig euro. Ik vermoed dat dat redelijk gemiddeld is voor mijn regio (noord) maar in het westen zijn er, denk ik, weinig zelfstandige schilders die onder de vijftig euro per uur komen schilderen.
Het uurtarief voor een schilder is de laatste jaren hard omhoog gegaan. Dit komt onder meer door de hoge inflatie. Zo kregen de schilders in loondienst er in de cao zo’n tien procent bij. Waarom als zelfstandige ook niet een verhoging doorvoeren? Met tien procent op vijfenveertig euro gaat dat dan al snel richting de vijftig.
Het klinkt nu ineens als een hoop geld, maar ik zie het meer als een inhaalslag. We hebben namelijk jaren te laag gezeten. Met het laagterecord in de crisis van tien jaar geleden als beginpunt. In de crisis hebben we allemaal weleens klus aangenomen onder de kostprijs omdat je dan in elk geval iets had. Daarna zijn we langzaam uit het dal gekropen naar een redelijk normaal inkomen.
In vergelijking met bijvoorbeeld mensen werkzaam in de financiële dienstverlening, liepen wij nog steeds flink achter. Maar nu is het onze beurt. Hier spelen, buiten inflatie om, nog twee dingen. Ten eerste dat er steeds minder mensen zijn die met hun handen werken. Hier komt marktwerking om de hoek kijken. Vraag en aanbod. Het aanbod wordt steeds lager dus de prijs gaat omhoog. De agenda zit bij de meeste collega’s voor dit jaar al helemaal vol dus waarom een klus aannemen tegen een scherp tarief of onder concurrentie?
Tweede aspect is dat werk dat daadwerkelijk iets toevoegt, zoals de bouw, het onderwijs en de zorg, langzamerhand steeds beter gewaardeerd wordt. En terecht. Want waarom moeten al die “managers” die niets daadwerkelijk toevoegen, nu zo veel verdienen?
Voel je niet schuldig over een hoog uurloon. Nu is de tijd om lekker te verdienen. Net zoals we in de crisis een stapje terug moesten doen.