Steeds vaker zie ik ze langskomen, vooral op LinkedIn: ‘Ik zoek een top-verkoper die ons bedrijf met een training van één ochtend een dubbele omzet gaat bezorgen. Wie weet er iemand?’. Vervolgens reageert, goed bedoeld denk ik, de halve professionele online beroepsbevolking door weer andere online professionals te taggen. De veroorzaker van de activiteiten, de plaatser van de oproep, is vaak in geen velden of wegen meer te bekennen, want reageert nergens meer op. Het gebeurt zelfs dat er reacties geplaatst worden bij berichten die al lang en breed de deadline gepasseerd zijn. En nog steeds geen enkele reactie van de plaatser. Digitale derrie noem ik dat. Je stront zo bij de buurman in de tuin flikkeren, want ach, mest is toch goed voor de planten? Dat de buurman een geheel betegelde tuin heeft én dat het inmiddels herfst is en mest dus geen toegevoegde waarde meer heeft, doet niet terzake. En dan bedoel ik zowel de vrager als de reageerders.
Paar honderd euro
Laatst, een oproep van een jongedame die 21 korte brieven vertaald wilde hebben, Nederlands-Engels. Een opdrachtje van hooguit een paar honderd euro. Ze had geleerd van de eerdere mensen die ze zulke oproepen had zien plaatsen, dus in plaats van taggen, moesten mensen haar een email of een persoonlijk bericht sturen. Uiteraard hadden de reageerders dit niet gelezen en begonnen wederom massaal te taggen. Gelukkig reageerde deze plaatser wel. Ze was namelijk boos. De tags ging ze niet in behandeling nemen, want dan moest ze al die profielen zelf gaan bekijken en daar had ze dus mooi geen zin in. Het stond er bijna letterlijk zo. Voor een een opdracht van een paar honderd euro zelf niet de moeite willen nemen om profielen te bekijken maar wel verwachten dat al die mensen jou een persoonlijk bericht sturen. En al die reageerders ook: niet lezen, maar gewoon weer doorgaan met taggen. Beide zijn wat mij betreft ‘not done’.
‘Wel een beetje veel’
Deze onzin hoef ik de schilder niet uit te leggen. Als schildersbedrijf maak je dit soort gedrag al veel langer en vaker mee. De emails met de vraag of je ‘even een prijsje’ wil komen maken. Die ene kennis die iedere keer weer goedbedoeld je naam en telefoonnummer aan Jan en alleman doorgeeft, waardoor jij voor die ene dakkapel een prijs neer moet leggen van € 1.800 exclusief BTW, maar wel inclusief steiger. ‘Dat is wel een beetje veel voor alleen een dakkapel, schilder. Dan doe ik het toch zelf maar.’ En bedankt, voor deze prachtige referentie…
Tag niet iemand uit Zaanstad voor klus in Heerlen
Ben ik dan volledig tegen het aanvragen van informatie of een prijs via internet? Nee, integendeel. Maar wees dan ook zo netjes om een duidelijke formulering op te stellen. ‘Wie, wat, waar,hoe en waarom’ zijn dan al eerste vereisten die vermeld moeten worden. En heb je genoeg vermeldingen, verwijder dan ook je vraag, of wijzig je oorspronkelijk aanvraag in de eerste regel met de melding dat je inmiddels voorzien bent. En ook voor de reageerders geldt: lees even goed, vraag na aan degene die je vermeldt of hij of zij er wat aan gehad heeft. Tag niet een copywriter uit Zaanstad voor een korte klus in Heerlen. Dat is niet echt zinvol, toch?
Weinig geld of veel geld?
Is een opdracht van een paar honderd euro dan klein bier? Dat hangt ervanaf: als ontvangende partij is het vaak weinig geld, terwijl het voor de uitgevende partij wel veel geld is. Kwestie van perspectief. Maar juist als je het veel geld vindt, heb dan ook het fatsoen er een normale, duidelijke aanvraag van te maken, waar je zelf ook tijd in gestopt hebt. En wil je iemand onder de aandacht brengen? Steek ook daar dan wat tijd in! Vraag of iemand interesse heeft, schrijf een vlammende recensie en tag dan diegene! Daar heeft iedereen wat aan. Want zeg eens eerlijk, zo zou jij toch ook graag een referentie ontvangen?