De reden? De Wet Arbeidsverhoudingen in Balans, WAB. Die rare wet van Wouter Koolmees die probeert te repareren wat vergelijkbare wetgeving onder Lodewijk Asscher aan slachting heeft aangericht. In combinatie met nóch zo’n gedrocht, de Wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelatie (DBA). Die laatste wet kan niet los gezien worden van die andere.
Over de WAB maken met name de payrollbedrijven, zich druk. Die worden duurder. Want payrollpersoneel gaat nu recht krijgen op ongeveer dezelfde arbeidsvoorwaarden als het vaste personeel. Dat, vermeerderd met de fee van het payrollbedrijf, verhoogt te kosten voor ondernemers. Grote kans dat de payrollers hun mensen in een uitzendpositie willen dringen, want uitzendwerk wordt door de wet anders behandeld. Maar of iedereen dat wil? Een escape naar het zzp’schap, en dan als kleine zelfstandige via de payroller toch hetzelfde werk blijven doen wat je al deed lijkt geen begaanbare weg, door dus die DBA-wet.
De laatste wet ‘regelt’ hoe je moet kunnen bewijzen dat je als zzp’er ook werkelijk een vrije, zelfstandige ondernemer bent. Zzp’er hebben dat altijd al moeten bewijzen maar daar werd kennelijk nogal de hand mee gelicht. Veel zzp’ers verhuren zich langdurig aan 1 bedrijf en draaien in het pakkie van die ‘baas’, met het busje en de spullen van die baas dezelfde uren als alle loontrekkers in dienst van die baas.
En dat mag dus niet meer. Dan ben je voor de overheid in dienst bij die ‘baas’ en moet die baas jou loon betalen in plaats van een afgesproken uur-, stuk-, of projectloon. Compleet met alle afdrachten. Onder dreiging van boetes.
Dus. Zou je zeggen: Ondernemers zonder personeel, mensen met meerdere opdrachtgevers die heldere contracten afsluiten met de schildersbedrijven waarvoor ze werken en meerdere opdrachtgevers hebben per jaar, dat zou toch prima moeten kunnen functioneren.
Dat dacht Lodewijk Asscher dus ook, destijds. Maar het leidde overal, in het onderwijs, de bouw, de media, tot het geheel opzeggen van de relatie door bedrijven en instellingen met zelfstandigen. Ze willen geen gedoe, hebben angst voor boetes en claims en trekken een streep: geen werk meer voor losse ondernemers.
Een escape was uitzendbureau’s of payrollers die hun zaakjes zeiden wel onder controle te hebben. Maar die worden dus duurder.
Oplossing van mijn zegspersoon? Mensen in dienst nemen. In de huidige krappe arbeidsmarkt zitten daar veel voordelen aan. Die lui die vroeger met een handdruk of een schop de deur zijn gewezen het ondernemerschap tegemoet, die wil je nu graag op de loonlijst hebben staan. Om vakkracht te hebben voor de toekomst. Zou de Asscher-Koolmees-lijn dan uiteindelijk toch het effect hebben die zoveel jaar geleden door de overheid bedoeld werd?