do as the romans, luidt het spreekwoord en dat hebben we dus gedaan. Min of meer vrijwillig gedwongen want we hadden ons opgegeven voor een georganiseerde citytour. Samen met nog 24 nieuwsgierigen naar de grondvesten van onze moderne maatschappij. De sporen van het oude Romeinse Rijk zijn gelukkig nog zichtbaar temidden van de chaos van overbevolkte wegen, bussen en metro’s.
Wat begon als cultuurervaring werd al snel een uitputtingsslag. Een soort wandelmarathon in vier dagen met een pratende encyclopedie in je oortje. U kent het systeem misschien? De gids heeft het zendertje met microfoon en de club een ontvanger met oor telefoontje. Reuze handig voor een lawaaierige miljoenenstad maar als de gids haar kwek ook al niet kan houden wordt het een tamelijk belastende aangelegenheid.
De dagindeling verliep ongeveer hetzelfde. ’s Morgens om zeven uur opstaan, om half acht ontbijt en om acht uur als haringen in een ton je in bussen en metro’s wurmen op weg naar de volgende basiliek of ruïne. Onderwijl angstvallig je rug- of handtas omklemmend want, zo vertelde onze gids Sandra, zakkenrollen is een vast onderdeel van de Romeinse beleving. Vakantie in Rome? Thuis naar je werk gaan is ontspannener.
Het gebied rond het Colosseum en het Forum Romanum is hét historische centrum van het oude Romeinse Rijk maar je kunt geen foto maken of er staan Japanners-met-selfiestick voor je snufferd. Ze lijken een onuitroeibare plaag.
Van de 470 kerkgebouwen in Rome hebben wij er zes of zeven van binnen bekeken en om een aanstaande nekhernia te voorkomen hebben wij het daar ook bij gelaten. De verbeelding van het geloof werd toentertijd bij voorkeur middels nogal naïeve, maar fabuleus geschilderde afbeeldingen, op tientallen meters boven de kerkvloer aan de gewelven aangebracht. De techniek om kaarsrechte pilaren op gebogen gewelven zichtbaar te maken wekte stilletjes bij mij diepe bewondering.
Maar als hedendaagse schilder loop ik ook door Rome op zoek naar eigentijds schilderwerk en dat valt niet mee. Het Italiaanse decoratie schilderwerk in al zijn vormen heeft de wereld veroverd maar het dagelijkse huishoudelijke onderhoud is daarbij ver achter gebleven. Van de honderdduizenden louvre luiken waarmee veel gebouwen zijn ‘behangen’’ verkeren de meesten in deplorabele staat. Een strak geschilderde gevel is een zeldzaamheid.
Ineens zie ik ze, twee echte schilders. Op het Piazza di Monte Citorio waar de parlementsgebouwen zijn gevestigd. De met bouwhelmen getooide schilders op een goudkleurige rolsteiger die de met de Italiaanse en de Europese uitgestoken vlag op de gevel onderhanden nemen. Zij moeten welhaast officiële schilders zijn in ’s rijks dienst want elke verfstreek gaat gepaard met een uitvoerig debat.
‘When in Rome, do as the Romans’ is de enige manier om de stad te overleven. Probeer niet er iets van te snappen. Zelfs Pausen en Keizers hebben toegegeven dat één mensenleven tekort schiet om deze warboel te ontrafelen.
En wie ben ik dan om na slechts vier dagen een oordeel te vellen? Nou ja, eentje dan:
‘de beste dag van Rome is wanneer je weer thuiskomt.’
Beste Bas,
Afgezien je relaas, is je opmerking over de schilders natuurlijk opmerkelijk, evenals de bij vergroting opmerkelijke steiger.
Afgezien van de opmerkelijke “kleur”, is met de uitvoering van de verstijving, dit echt een spansteiger te noemen. Wat mede opvalt is dat deze steiger alleen goed functioneert als rolsteiger op horizontale ondergronden, daar de wielen gefixeerd zijn.
De uitstekende stempels, geven goede stabiliteit, doch verhinderen dicht bij de muur te komen indien deze niet (zoals lijkt) ingeschoven kunnen worden. Wellicht brengt een in den lande opererende steigerproducent dit op idee.
Helaas is niet zichtbaar of er via een luik of buitenlangs geklommen moet worden naar het hoge platform, welke naar mijn inzicht gering belast kan worden. De onderlinge sporthoogte lijkt ook groter dan in Nederland toegestaan, en wellicht valt dit buiten de Europese regelgeving (leuk i.v.m. de vlag). Een schopplank of steigergaas kan voor de door jou gekenschetste massaal aanwezige toeristen en inwoners leed en aansprakelijkheid voorkomen. Tja, we blijven ondernemers en kunnen dit tot regelmatige irritatie van onze partners niet eens negeren.
Met hartelijke groet,
Jan Trimpe