Dat kan zijn de route hoe je op dit adres komt. Iemand van de sportclub, via de vorige klant, een vage kennis, de via-via route dus. En zo heb je altijd een vertrekpunt voor het gesprek aan de koffietafel (“half tien ’s ochtends mevrouw”). Meestal zijn die gesprekken oppervlakkig, koetjes en kalfjes. Soms is er wat diepgang. Zeker als je ergens wat langer zit, kunnen er mooie gesprekken ontstaan.
Maar de laatste tijd heb ik de pech dat ik steeds bij zenders aan tafel zit. Met een zender bedoel ik dus iemand die vooral praat en weinig luistert. Dat kan na een paar dagen flink vermoeiend worden. Je weet na drie dagen de volledige geschiedenis van de familie, alle overlast van die vervelende buren van twee huizen verderop en hoe slecht de gemeente wel niet omgaat met het groen in de buurt.
Want wat ook opvalt, is dat het vaak negatief is. En als er al eens een vraag aan de schilder gesteld wordt, dan blijkt dat dit een voorzet was naar een onderwerp waar ze het graag over wilden hebben. Dus halverwege jouw antwoord, neemt de zender het gesprek alweer over. Want een neef van de zus van ome Gerard heeft dat ook meegemaakt. En erger natuurlijk.
Toch is het een prachtig onderdeel van ons vak. Je zit door de jaren heen met zo’n enorme diversiteit aan mensen aan de koffietafel, waardoor je heel veel verschillende inzichten krijgt en je omgang met mensen steeds getraind wordt. Dit kan je in het dagelijks leven veel voordeel brengen. Van heel oppervlakkig tot serieuze diepgang, elk gesprek, ook met zenders, levert je zeker wat op en draagt bij aan je persoonlijke ontwikkeling. En dat gewoon op je werk tijdens een bakje koffie.