Voor de Belastingdienst ben je zzp’er als je minstens drie opdrachtgevers
hebt. Heb je er – veel – meer en werk je nog steeds alleen dan heet je
Ondernemer zonder personeel. Er is ook nog een derde categorie.
De eerste vier of vijf maanden na mijn bedrijfsstart op 1 januari 1992, heeft een collega mijn voorstel aangenomen om niet in zijn loondienst te gaan werken maar mijn wekelijkse facturen te betalen. BTW verlegd uiteraard. Hij blij, ik blij.
Dan breekt de lente aan en voor het buitenwerk heb ik al een aardige portefeuille. Ik ben weer in mijn element: zelf mijn tijd indelen, zelf inkopen, mijn eigen werk verkopen en mijn klantenkring uitbreiden.
Zo nu en dan word ik gebeld door aannemers die onderaannemers zoeken. Twee keer ben ik op zo’n verzoek ingegaan en beide keren ben ik er weer mee opgehouden. Schilderen in de nieuwbouw is voor mij een teleurstelling. Je kunt geen werkvolgorde plannen of er staat weer een timmerman, metselaar of electricien in je pas geschilderde werk te boren of te hakken. Het schilderwerk logisch indelen kan niet want de opleverdag komt steeds dichterbij.
Verhalen van collega’s die dit soort werk wel doen, hebben een zekere gelijkenis. Het ene na het andere project wordt ze gegund. Je neemt zelfs personeel en dan, bij wijze van spreken, in de week dat de proeftijd van je laatst aangenomen medewerker is verstreken komt de aannemer met de mededeling: “We moeten eens praten jongen want je begint wel erg duur te worden.”
De zaken gaan zonder onderaannemersschap voortvarend. Na acht jaar is de orderportefeuille zo dik dat, om mijn beloftes na te komen, ik vind dat ik er iemand bij moet nemen. Ik ben in de voorafgaande jaren examinator geweest bij de Stichting Vakopleiding Schildersbedrijven. (een uitvloeisel van dat ene jaar Nuts Pedagogische Academie) Ik besluit een dan 17-jarige jongen met een twee jaar durende leer/werkovereenkomst aan te nemen.
Dan treed ik een heel andere wereld binnen. Ik ben werkgever. De molens van regels, wetten en verplichtingen komen eerst langzaam maar dan ontstuitbaar op gang. Ik denk dat ik er wel aan wen. Maar dan moet ik ook steeds meer zaken regelen. Ik moet bijna elke dag een week of soms twee weken vooruit denken. Een dag niet gefactureerd kunnen werken betekend in het begin een forse aderlating.
Met één leerling is het nog te overzien maar in mei 2001 heb ik, vanwege de almaar toenemende werkvoorraad, ook nog een Spaanse schilder en een, laat ik hem zo maar noemen, rondtrekkende gelukszoeker uit Noord Ierland meewerken. Deze laatste gelukkig via een detacheringsbureau.
In een paar maanden tijd is mijn donkerblonde haardos bijna grijs geworden. Niet na te vertellen wat je allemaal moet doen voordat je met een paar mensen gewoon kunt gaan schilderen. Het ergste is dat ik het plezier in het schilderen verlies.
Als klapstuk blijkt dat mijn leerling al wekenlang de lessen niet meer volgt. Een telefoontje naar mijn voormalige collega’s van de SVS leert mij dat hij daar ook niet meer welkom is. Tijdens zijn laatste examen is meneer weggelopen met de mededeling dat hij het te moeilijk vindt en dat hij ‘het’ wel een andere keer gaat maken.
Vanaf dat moment ben ik overtuigd OZP’er: Ondernemer Zonder Problemen.